تیمور شرقی

 اگر اسم این کشور زیاد به گوش تان نخورده، زیاد جای تعجب ندارد، چراکه تا سال ۲۰۰۲ این کشور مستعمره اندونزی به شمار می رفت.
  
تاریخ عضویت در سازمان ملل: ۲۷ سپتامبر ۲۰۰۲

نوع حکومت: جمهوری

پایتخت (و بزرگ ترین شهر): دیلی

زبان رسمی: زبان تتوم / پرتغالی

مساحت: ۸۷۴ / ۱۴ کیلومترمربع

جمعیت: ۰۰۰ / ۱۱۵ / ۱

تراکم جمعیت: km۲ / ۶۴

واحد پول: دلار آمریکا

اگر اسم این کشور زیاد به گوش تان نخورده، زیاد جای تعجب ندارد، چراکه تا سال ۲۰۰۲ این کشور مستعمره اندونزی به شمار می رفت. این کشور با نام کامل جمهوری دموکراتیک تیمور شرقی یکی از کشورهای آسیای جنوب شرقی است و همان طور که گفته شد، در سال ۲۰۰۲ استقلال یافت. در واقع استقلال این کشور در آن سال طی یک همه پرسی اتفاق افتاد که اکثریت مردم به آن رای مثبت دادند.

البته تیمور شرقی تاریخی طولانی در مستعمره بودن دارد، به طوری که این کشور از قرن ۱۶ میلادی تا سال ۱۹۷۵ مستعمره پرتغال بود. در آن سال تیمور شرقی از استعمار پرتغال خارج شد و استقلال خود را به دست آورد، اما طعم شیرین استقلال را مزه نکرده بود که در همان سال اندونزی آن را اشغال کرد.

آب و هوای این کشور گرم و استوایی است و فصل های آن به دو بخش بارانی و خشک تقسیم می شود. دیلی، پایتخت این کشور، بزرگ ترین شهر و بندر آن هم محسوب می شود.

سیاست

رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است که با رای مردم برای دوره ای پنجساله انتخاب می شود. نقش رئیس جمهور بیشتر نمادین است، اما این قدرت را دارد که برخی قوانین را وتو کند. قدرت اجرایی تیمور شرقی در دستان نخست وزیر است. در واقع نخست وزیر رئیس حزبی است که بیشترین آرا را در انتخابات مجلس به دست آورد.

وی به عنوان رئیس دولت در این کشور کابینه را تعیین می کند. پلیس ملی، وزارت امور خارجه، وزارت کشور، سازمان هواپیمایی و سازمان مهاجرت، پنج نهاد دولتی مهم کابینه تیمور شرقی به حساب می آید.

نمایندگان مجلس ملی نیز که تعدادشان بین ۵۲ تا ۶۵ نفر است، برای دوره ای پنجساله و با رای مستقیم مردم انتخاب می شوند. از آنجایی که تیمور شرقی کشور نوپایی است، هنوز ساختار سیاسی کامل و ثابتی پیدا نکرده است و ممکن است در آینده تغییراتی در نظام موجود آن داده شود.

اقتصاد

در اواخر سال ۱۹۹۹، ۷۰ درصد زیرساخت های اقتصادی تیمور شرقی توسط نظامیان اندونزیایی و شبه نظامیان تخریب شد و به دنبال آن نزدیک به ۲۶۰ هزار نفر از مردم تیمور شرقی از این کشور مهاجرت کردند. با به استقلال رسیدن این کشور در سال ۲۰۰۲، سازمان ملل با کمک دیگر سازمان های بین المللی شروع به بازسازی زیرساخت های تخریب شده کردند. تنها در عرض چند ماه نزدیک به ۵۰ هزار نفر از مهاجران به کشور بازگشتند.

مهم ترین محصول این کشور چوب صندل است که در کنار محصولات دیگری همچون قهوه و مرمر به کشورهای آمریکا، آلمان، پرتغال، استرالیا و اندونزی صادر می شود. مواد غذایی، گازوئیل، نفت سفید و ماشین آلات نیز جزو واردات این کشور از همین کشورهاست.

آمار دقیقی از نیروی کار این کشور در دست نیست، اما تخمین زده می شود نرخ بیکاری در این کشور ۵۰ درصد باشد. ۴۲ درصد مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن ۴ / ۵ درصد بود.

مردم

در این کشور ۱۴ هزار و ۸۷۴ کیلومتر مربعی حدود حدود یک میلیون و ۱۰۹ هزار نفر زندگی می کنند که میانگین سنی آنها ۵/۲۱ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۹ و برای مردان ۶۵ سال است. ۹۸ درصد مردم این کشور کاتولیک، یک درصد پروتستان و یک درصد مسلمان هستند. زبان رسمی این کشور پرتغالی و تتومی است؛ زبان تتومی زبان مخصوص ساکنان منطقه جنوب شرقی آسیاست. حدود نیمی از بزرگسالان این کشور بی سواد هستند که این میزان بی سوادی بیشتر میان زنان به چشم می خورد.

آمار نشان می دهد، وضع آموزش در این کشور در دو زمان مستعمره بودن تفاوت آشکاری با یکدیگر دارند. در زمان استعمار پرتغال، میزان بی سوادی حدود ۹۰ درصد بود و تعداد کل مدارس به ۵۰ مدرسه می رسید، اما در زمان استعمار اندونزی میزان مدارس این کشور به ۸۰۰ مدرسه رسید.اگر نگاهی به فرهنگ تیمور شرقی بیندازیم، متوجه خواهیم شد که پرتغالی ها، کاتولیک ها و حتی مالزیایی ها تاثیر فراوانی بر این فرهنگ دارند، اما نقش کاتولیک ها بیش از بقیه به چشم می آید. شعر نیز ریشه ای قوی در این کشور دارد.